Łuszczyca

Zgadzam się z Wami Pomorze jest piękne mieszkam tu całe życie(do morza mam jakieś 15minut autem) i tak się do niego przyzwyczaiłam, że nie wyobrażam sobie np. nie byc nad morzem w lato :lol:

nawet w zimę za tym tęsknię.. :wink:

góry też są oczywiście piękne ale mnie tu dobrze :mrgreen:

Troszkę już tu jestem więc może powiem coś o sobie..Mam na imię Lena 20 lat uczę się w szkole zaocznej, łuszczycę mam od 8 roku życia i tak już mi towarzyszy troszkę lat ale daję radę :smile:

pozdrowionka dla wszystkich :lol:

Ja zawsze kiedy poznawałam jakiegoś fajnego faceta to się bałam..Nie chciałam żeby np. dotchnął mojego brzucha (bo tam mam najwięcej ł.) bo bałam się reakcji, nawet kiedy już zobczył ł. to nie zawsze mówiłam co to jest..najczęściej rzucałam "kiedyś Ci powiem" no i dopiero po dłuższym czasie mówiłam..ale jak do tej pory nikomu to nie przeszkadzało :grin:

Teraz też z kimś jestem i nie stanowi to dla niego żadnego problemu.Dziewczyny jeżeli facetowi na nas zależy to ł. nie będzie mu przeszkadzac, wręcz przeciwnie będzie nas wspierał w walce z chorobą, a jeżeli ucieknie z tego powodu to powinnyśmy się tylko cieszyc, bo widocznie nie był nas wart.. Pozdroski dla wszystkich :wink:

Też o tym słyszałam i kupiłam selen a dokładnie "selezin ace", 4 miesiące już to łykam nie widzę jednak za dużej poprawy :sad:

Czytałam jednak o dziewczynie, której pomaga, może na każdego inaczej działa. Trudno się mówi...teraz biorę selenium, w końcu to nie zaszkodzi, próbujcie może komuś pomoże

Nie ma sensu się łamac, spotkała nas taka choroba i kusimy nauczyc się z nią życ.. i tego życzę wszystkim nie łamcie się, jak wiecie nastawienie też ma wpływ na naszą chorobę trzeba więc myślec pozytywnie :grin:

Dobrze, że są takie strony jak ta, dzięki temu możemy sobie radzic, pomagac. Pozdrawiam wszystkich :smile:

Witam wszystkich :wink:

Choruję na łuszczycę 12 lat a mam obecnie 20. Pierwsza plamka wyskoczyła mi na klatce piersiowej ale ani ja ani rodzina się tym zbytnio nie przejęliśmy, ot jakaś mała czerwona krostka...dopiero kiedy zaczęły wyskakiwac nowe rodzice poszli ze mną do lekarza i od tej pory ł. cały czas mi towarzyszy. Wtedy się tym nie przejmowałam, co mała dziewczynka może wiedziec o tej chorobie- w ogóle o jakiejkolwiek chorobie..dopiero jak szłam do szpitala to mi się smutno robiło :sad:

no i później kiedy jako dorastająca dziewczyna nie mogłam ubrac krótkiej bluzki. Dzisiaj po wielu latach leczenia wiem już sporo na temat ł. stosowałam różne maści itd i po mimo że pani ł. wciąż mi towarzyszy i tak już pozostanie, nie łamie się przyzwyczaiłam się już, a poza tym są przecież gorsze choroby prawda :smile:

? więc trzeba się cieszyc życiem :grin:

Witam jestem tu nowa pierwszy raz na tej stronie :roll: