Łuszczyca

Hej! Tu znowu ja;) Piszę by dopowiedzieć coś do mojej histori. Do lekarza nie poszłam i nie zamierzam, ponieważ, mimo że stresuje się maturą i innymi rzeczami, moja łuszczyca znikła niemal całkowicie z kolan i łokici, a także z kostek i częściowo ze skóry głowy

chyba ustatkowały mi się hormony i tyle

Moim zdaniem jeśli masz łuszczycę to nie powinna ona wpływać na twoje życie. Jeśli chcesz to dbaj o nią, używaj kremów itp. ale nie traktuj ją jak czegoś co koniecznie trzeba się pozbyć i nie bój się jej pokazać. Ludzie i tak nie zwracają uwagi, a chowanie jej może potęgować stress, który może zwielokratniać ogniska choroby. I po co to komu? Przez całe moje życie z łuszczycą nigdy nikt nie zrobił mi przykrości z powodu łuszczycy i nie sądze bymiał

Hej! Jestem Lily. Żyję w małym miasteczku nie daleko Łodzi. Pierwszy raz łuszczyca "ukazała się" na moim ciele w wieku 9 lat. Kolana i łokcie. Byłam i jestem dośc naiwna więc sądziłam, że każdy tak ma. Wręcz dziwili mnie ludzie, którzy nic nie mieli na kolanach. Przejmowałam się jedynie reakcją mojej rodziny, ale wkrótce i oni się do niej przyzwyczaili. Byłam też w tedy u lekarza dermatologa. Nie powiedział mi nic, po prostu przepisał mi maść (ziołową) i odesłał do domu. Ponowiłam wizytę u podobnego lekarza, ale tym razem w klinice dermatologicznej gdzy miałam 13 lat. 5 minut i znałam diagnozę i dostałam lekarstwa. One nic nie pomogły, ale ja się tym nie przejmowałam. Poprostu przestałam cokolwiek z tym robić. Uzanałam, że jest częścią mnie, a i tak nic nie zmienię. Może to ze względu na mój młody wiek, ale nie miałam kompleksów na tym tle. Ot poprostu zwykłe kolana. Jedynie reakcja ludzi ("O mój Boże, co ty masz na kolanach!") czasem raniła. Wtedy też pojawiły się nowe ogniska na kostkach, skórze głowy i przedramieniu, lecz czy to miało mnie załamać? Oczywiście, że nie. Dalej robiłam swoje. Żyłam jak normalna nastolatka, no może tylko trochę bardziej grzeczna. Teraz mam 17 lat. Łuszczyca całkowicie zniknęła mi z kostek i przedramienia, zaczęła z kolan i łokci, lecz niestety pojawiła się na brwiach i przy uszach. Na szczęście poznałam cudownych ludzi w liceum, którzy wszelkie uwagi dotyczące wyglądu zachowują dla siebie i akceptują mnie taką jaka jestem. Leczenie zaprzestałam prawie całkowicie, nie liczac szamponu na łuszczyce i łupież oraz unikania produktów z firmy wysyłkowej na A. Nie walczę z łuszczycą tylko akceptuję siebie razem z nią, a ona nie rządzi moim życiem tylko istnieje gdzieś z boku.