Łuszczyca

Już się w takich sytuacjach znalazłam. I już czuję się odpychana.
I odczuwam ogromny lęk przed wiosną- gdyż wiem, że najgorsze cześci ciała u mnie- tj ręce i nogi będą musiały być odsłonięte. PRzeraża mnie myśl, że miałabym tak wyjść i dawać się ludziom oglądać i znosić te wszystkie nieprzyjemne, odrażające spojrzenia.

Dobrze już wiem jakie to okropne

przez te pół roku całkowicie zrezygnowałam z cotygodniowego basenu- nie umiem się przełamać by coś takiego pokazać publicznie. Te spojrzenia mnie zabijają
Trenowałam sobie sporty walki- to także przestałam- każdy jeden się patrzał i czułam niechęć.. straszną, irracjonalną niechęć.
Nie ćwiczę także już na WFie na studiach- dlaczego? znów to samo. Te okropne spojrzenia, te niemiłe pytania. Ten dziwny strach jakby to była rzeżaczka zmieszana z trądem..
Jednak w poście powyżej chciałam odnieść się do czegoś innego- może nie do końca mi się to udało.
Miałam tu na myśli to, że tego typu sytuacje spotykane na każdym kroku sprawiają, że sami się zamykamy, staramy ilozować (nic dziwnego!).. a ja dodatkowo sama wytwarzam sobie niepotrzebny stres, gdyż chyba powoli zatracam realne spojrzenie na to jak to wygląda- bo choć nie jest dobrze, to sytuację pogorszam sobie sama, gdyż zwyczajnie wyolbrzymiam czasem. I o tym właśnie chciałam napisać- żebyśmy sami sobie nie pogarszali sytuacji..
No nic, czas najwyższy na wieczorne smarowanie cygnoliną, pozdrawiam Was wszystkich serdecznie

Dobija mnie to, naprawdę.
Delatar- jedyna sensowna maść która cokolwiek mi pomaga.. niewiele, lecz pomaga! I co? Zostaje wycofana z aptek, bo grozi nowotrorami.
Naświetlanie- akże pomaga.. ale niszczy skórę! Daje to nam wybór: albo kropki, albo zmarszczki.
Długotrwałe naświetlanie zaś zwiększa ryzyko nowotworu skóry- świetnie! albo kropki albo ryzyko nowotworu.
A serwatka? No kurcze.. poprawa.. ale tyję jak słoń!
Miesiąc serwatki i 5 kilo więcej! Wiele się naprawcowałam potem aby to zrzucić.
To okropne.. te paskudne efekty uboczne. To nie fair!!!

dziękuję Wam za tak miłe przywitanie..
przyznam się, długo mnie tu juz nie było.. w tym czasie jednak trochę powalczyłam o swoje zdrowie
Diametralnie udało mi się zmienić dietę- gdy patrzę na moje sposoby odzywiania się sprzed roku.. brrr! mrozi mnie!
Odstawiłam też całkowicie alkohol- na wszelki wypadek. Po co fundować sobie nowe kropki?
Walczyłam też u lekarza o skierowanie do szpitala.
Idzie wiosna, moja pierwsza wiosna z łuszczycą i powiem szczerze, że ogromnie boję się tego, co będzie gdy ubiór będzie kończył się na krótkim rękawku.
Te ponad pół roku odkąd choruję na łuszczycę nabrałam już doskonale nawyku, by w żadnym razie przy ludziach nie podciągać rękawków.. czasem sama siebie atakuję mówiąc sobie, że to pusty sposób myślenia.. jednak naprawdę nie potrafię.

Wiecie co usłyszałam od jednej z lekarzy? Że nie ma sensu wysyłać mnie do szpitala. a dlaczego? Bo łuszczyca jest nieuczalna, więc i tak mi nic już nie pomoże. Cytując na 'panią doktor' usłyszałam, że póki żyję, póty żyje też i łuszczyca. Okropność

Bardzo mnie te słowa zabolały.
Ostatecznie wywalczyłam skierowanie, w poniedziałek idę na izbę przyjęć dowiedzieć się czy mnie przyjmą. Lekarz powiedziała, że i tak nie ma szans. Dlaczego? Znów cytat 'przyjmują tych, u ktorych krostek jest więcej niż samego człowieka'.. eh:( smutno coś takiego usłyszeć
Już nie mówię o tym, że miałam ochotę tą lekarz tam udusić.. a gdyby Ł była zaraźna na pewno bym na nią nachuchała i poocierała isę o nią ;>[/scroll]

oj.. chyba powinien znać. Nie przesadzajmy- przecież czegoś ich chyba uczą na studiach!

Choć z czasem zaczynam w to wątpić..
W każdym razie- jeśli lekarz nie będzie znał składu tych maści- które są właściwie podstawą leczenia szpitalnego- wydaje mi się, że to znak, że nadszedł czas, by poszukać innego lekarza..
Pozdrawiam ciepło

Skoro nikt mnie tu jeszcze nie zna to i ja się przedstawię!
Mam na imię Ania. Mam 21 lat, mieszkam i studiuję w Gdańsku.
Łuszczycę rzecz jasna mam, od ponad pół roku.
Tak naprawdę jeszcze nie wiem jak ją leczyć, co z nią robić. A czas najwyższy się tego nauczyć..

Ja Ł mam od niedawna- około pół roku, i za nic nie potrafię jej jeszcze zaakceptować.
Mój narzeczony mówi, że nie widzi w niej problemu- czasem zastanawia mnie jak to możliwe.
Potrafi bez skrępowania żartować.. pamiętacie taką akcję na TVN 'przygarnij kropka'? Czasem się śmieje, że wiodę w niej prym

Próbuję to sobie tłumaczyć.. tak naprawdę każdy człowiek ma jakieś dziwactwa.
Czy gdy widzimy na ulicy kogoś z ogroooomnym i krzywym nosem zadajemy sobie pytanie jak on może z tym żyć? nie..
albo gdy ktoś ma odstające uszy? on sam zapewne czuje się jak radar, a my? spokojnie przechodzimy- ot, odstające uszy, wielka rzecz..
a krzywe nogi? mały biust? duży biust? krzywe usta? krzywe palce? niziutki wzrost? ogromny wzrost? krzywe zęby? Przecież nam nie przeszkadzają- bo to nic takiego..
Jednak gdyby te problemy dotyczyły nas całkiem prawodpoobne że widzielibyśmy w tym koniec świata.. i mielibyśmy wrażenie, że większość ludzi patrząc na nas widzi najpierw nasz nos/oczy/zęby/nogi a dopiero potem resztę..
I tak chyba też jest z łuszczycą.. życie z nią bywa trudne, przykre, smutne.. fakt!
Jednak nie możemy trzymać takiej rezerwy- nie pogłębiajmy problemu i nie czyńmy go gorszym niż jest!
Bądźmy twardzi..
buziaki!

witam, witam!

Witajcie!
Pierwsze wykwity Luszczycy pojawiły się u mnie pod koniec wakacji- były to małe, niewielkie kropki- sądziłam, że to uczulenie.
Dermatolog stwierdził zapalenie mieszków włosowych, dostałam maść, nie podziałała..
kolejny powiedział, że to liszaj płaski, z całą pewnością liszaj!- zapierał się- dostałam maść, nie podziałała..
Trzeci dermtolog powiedział, że łuszczyca, potem czwarty i piąty potwierdził- łuszczyca.
Przyjęłam to na spokojnie. Tyle, że gdy skuteczność stosowanych maści była niezwykle znikoma zainteresowałam się co to- i wtedy poczułabym się, jakby ktoś mi przywalił kamieniem- dowiedziałam się, że trudna do leczenia, upie..liwa, i dożywotnia.
Straszne, straszne, straszne.
Przez tych 8-9 miesięcy gdy wiem, że mam łuszczycę wciąż mam wykwity.. i jest mi z tym naprawdę źle. Nie potrafię się pogodzić póki co z takim stanem rzeczy.

Nie ma w moim otoczeniu nikogo, kto chorowałby na Ł (okropna nazwa), więc mam nadzieję, że u Was znajdę wsparcie i oczywiście jakieś sensowne rady
Rady mojego lekarza właściwie do tej pory były znikome
-> smarować
-> nie denerwować się
ehh. No dobra, nie można upadać na wierze- damy radę!
Witam jeszcze raz serdecznie

Pomorze jest przepiękne! Bardzo się cieszę, że tu mieszkam

Z tą tęsknotą do gór i morza też bywa różnie..
mieszkam tu, na plażę mam 30 minut a mimo to tęskno mi do niej..
bo nie wyobrażam sobie, że gdy nadejdzie lato pokazywać przed wszystkimi swoje kształty w bikini będąc cała w ciapach..