Łuszczyca

nie było mnie tu jakiś czas i widzę że muszę się wybronić. Prawda jest taka że zawsze ustępuje miejsca w tramwaju, autobusie czy w kościele, ale to że ja tak postąpię jest moją sprawą. Mogę siedzieć a mogę zwolnić miejsca. A wymuszanie... przytoczę taką sytuację: kiedyś jeździłam na zabiegi, które miały mi pomóc w podleczeniu ł. były one bardzo męczące mimo wszystko i wracałam do domu bardzo osłabiona. Ponieważ rodzice pracowali, nie mogli mnie wozić i byłam zmuszona jeździć tramwajami. Pewnego razu wracałam do domu usiadłam, gdyż zrobiło mi sie słabo, nagle przyszła Pani i zaczęła na mnie krzyczeć że jestem nie wychowana, że jestem młoda i powinnam stać itd. Jako grzeczna bodajże 14 letnia dziewczyna wstałam mimo że ledwo stałam na nogach... przejechałam 1 przystanek i zemdlałam... no ale przecież to tamtej pani należało się miejsce siedzące...
Uważam że jestem osobą tolerancyjną i szanującą każdego, zwłaszcza starszych. MAm jednak prawo do wyrażenia własnej opinii. I w tej sytuacji uważam, że to ja mam racje. Nie wspomnę o tym iż starsze panie mają siłę i energię na ploteczki o sąsiadach i 3 godzinne zakupy w sklepie osiedlowym (bo przecież trzeba przekazać dalej że mężczyzna spod 10 sprowadza sobie młodą kobietę do domu), a kiedy przyjdzie sytuacja w kościele, nagle stają się obłożnie chore i tylko im należy się miejsce.

jak ja mam zły dzień i na dodatek złapie mnie dołek z powodu ł. zamykam się w pokoju chowam pod kołdra i rycze obwiniając siebie i wszystkich na około o to, że jest mi źle:) na szczęście takie dni mam rzadko... Przecież nie można sie załamywać... życie jest zbyt piękne żeby tracić czas na depresje...

ja staram się nie przejmować tym i normalnie chodzę w krótkich spodenkach, spódniczkach, bluzkach na ramiączkach:) Oczywiście czasem mnie to krępuje i bywa że wole ubrać długie spodnie.. ale z 2 strony.. czy to nasza wina że jesteśmy chorzy? Nie! Więc dlaczego mamy się ukrywać, gotować w dlugich ubraniach? dlaczego mamy tracić część życia...

aż się popłakałam...

Nie no jeśli chodzi o miejsce to już wiem gdzie chciałabym go mieć. Tzn bardzo podoba mi sie tatoo za uchem ale boje się że jeśli zostanie zniszczony przez ł. będzie to bardzo nieestetyczne a co jak co takie miejsce jest dość widoczne. Moi rodzice stanowczo mi odradzają i nie zgadzają się (aczkolwiek mimo ze mam młodą mamę mamy totalnie inne poglądy) po 1. są zdecydowanymi przeciwnikami tatoo (uwielbiam teksty typu "jak będziesz stara jak Ty będziesz wyglądać!") a po 2. podzielają moje obawy związane ze zniszczeniem tatoo. Najlepszym rozwiązaniem było bo zrobienie malutkiego tatoo w mało widocznym miejscu w celach obserwacyjnych, aczkolwiek ten pomysł jest troszkę niemądry:)

Ehhh ale najgorsze jest jak np rozmawiam z koleżanką i mówimy że zrobimy sobie jakieś małe arcydzieło na ciele a po chwili namysłu uświadamiam sobie że pewnie nic z tego nie będzie bo jak pech to pech:) jednym słowem... paaatooloogiaa:)

hymmm to moze bym zaryzykowała :grin:

w sumie nie mam nic do stracenia:)) Trzeba by nad tym pomysleć :roll:

ja tak bardzo bym chciała zrobić sobie tatuaż ale znając moje szczęście to gdy go zrobię zostanie zniszczony przez zazdrosna panią ł. której się wydaje że tylko ona może ozdabiać moje ciało:) No racja potencjalnie każde skaleczenie może wywołać objaw choroby co się potwierdziło gdy kiedyś przecięłam sobie rękę na mojej ranie pojawiły się krosty nie na całej ale były aczkolwiek to był tylko jeden jedyny raz przy innych skaleczeniach nigdy nie było problemu, albo po prostu sobie nie przypominam takowego:)

Co nie zmienia faktu że JA CHCE TATUUUAŻ!!

<beczy>

łoo kurczaczek ale bym się wydarła na tą babeczke, zrobiłabym taka afere karmelkową że by mnie popamiętała! Oczywiście wcale się nie dziwie że Cie zatkało bo ja pewnie stałabym wryta i po chwili namysłu i zaskoku urządziłabym jej piekło. Krzyczałabym tak że by mnie w całym mieście usłyszeli. Głupi babsztyl. Nigdy nie spotkałam się z taką sytuacją mimo że kiedys miałam bardzo duze wysypy zwłaszcza w głowie, czasem ktos zapytal co to? czy to boli albo cos i koniec tematu. A takie chamskie i bezczelne zachowanie aż mi się w głowie nie mieści! (złapałam ciśnienie!)

Generalnie to ja tez żyje normalnie:) Nie przejmuje się niczym aczkolwiek czasem spojrzenia starych bab są osłabiające:) Ale staram się nie zwracać na to uwagi, gdyż nie lubię się denerwować a nerwowa jestem bardzo xD

Kilkakrotnie przeglądałam to forum jednak nigdy nie pisałam nic na swój temat. Postanowiłam odezwać się, zabrać głos w dyskusjach, wymienić się doświadczeniami.

Choruje prawie całe moje życie i mimo że przecież nauczyłam się żyć z tą chorobą, przyzwyczaiłam się do niej, czasem przychodzą ciężkie dni, momenty smutku oraz zdołowania. Wtedy dobrze porozmawiać z kimś kto wie jak to jest, kto nie pociesza bez sensownie... ehh

Mam nadzieję że zostanę przyjęta jakoś do Waszego grona

ja choruję od 2 roku życia. Teraz mam prawie 19 lat nauczyłam się żyć z tą chorobą i mimo że czasem jest mi niewiarygodnie smutno i przykro radzę sobie.