Łuszczyca

a ja czy myję się emolium czy też zwykłym żelem pod prysznic, nie widzę różnic, praktykę mam dość dużą. Jedyny szampon który ładnie złuszcza i nawilża to z Kerium DS z La Roche-Posay, ale cholerstwo strasznie drogie

Szater, nikomu nic nie zarzucam, mówię jak ja na to patrzę, a to zarzut jedynie w moją stronę skierowany. Masz rację! Nie można się zamartwiać... ale przyzwyczaić się też nie da rady, przynajmniej w moim przypadku, gdy już mi mi się zdaje, że pokonałam ł psychicznie, to to wraca do mnie z wielkim hukiem i płaczę na ramieniu mojego faceta cały wieczór, każdy ma inną psychikę, każdy sobie jakoś tam z tym musi radzić. Jeśli chodzi o mnie... tak, śmiało mogę przyznać, gdyby nie ł byłabym innym człowiekiem, mniej zamkniętym... z tym, że to nie jest taki wielki problem i wcale tak strasznie nie ubolewam, przynajmniej mam prawdziwych przyjaciół i nie narażam się na podśmiechiwanie całej sfory, która udaje, że tymi przyjaciółmi jest.

Ja jestem z Przemyśla. Choruję od 7. Obecnie mam zalaną głowę i tułów, tutaj, mam wrażenie, ludzie w ogóle nie orientują się w temacie, bo często znajomi wyjmują mi "bułkę" z wlosów itp. Sama nie chcę o sobie opowiadać, bo nie chcę litości wśród tych którzy mnie otaczają, ale uwazam, że powinno się coś zrobić, by uświadomić ludzi, może jakaś kampania reklamowa, w końcu tak dużo osób choruje, a naprawdę w temacie orientujemy się tylko my, łuszczycy i to jest nam najbardziej potrzebne, akceptacja i uwolnienie od stresu który sprowadza się przecież głównie do tego, że ktoś nas się będzie bał, że spojrzy nie tak jak powinen, potrzeba tego aby patrzeć na nas jak na zdrowych ludzi, ktorzy maja jedynie problem z nadmiernym rogowaceniem naskórka..

30 czy też 7, nie ważne, myślę że nie da rady się przyzwyczaić, a tylko, oszukiwać się patrząc w lustro, że się ją zaakceptowało

To akt desperacki. Choruję od ok 7 lat, nigdy nie uciekałam z tym w internet, ba! prawie nikt z moich znajomych o tym, że chora jestem nie wie. To mi wyjmą "bułkę" z włosów, to oczepią ubranie, ale nie pytają, to i ja nic nie mówię, może się krępuję, wstydzę, a może sama po prostu nie lubię o sobie mówić, nie chcę litości... i takich tam, wiecie. Nie boję się odrzucenia, czy obrzydzenia ze strony innych, przywykłam. Mam 18 lat, jestem wysoka, szczupła, mam długie włosy, których nigdy nie mogę związać w cebulkę, mam proste plecy, których nie mogłam pokazać na studniówce, jedyne co mi zostało to nogi i ręce bez plam. Mam chłopaka i tylko jego dopuszczam do mojego ciała, teraz nawet mamy się wstydzę. Najbardziej tęsknię za wzrokiem mojego Tomka, gdy patrzy na mnie gdy mam "lepsze dni" mówi mi, że zawsze jestem dla niego atrakcyjna ale ja i tak chciałabym mieć na codzień TEN wzrok z którego może on nawet sobie nie zdaje sprawy. Moja skóra, teraz, to jedna wielka, piekąca rana. Moje marzenie? Chodź na chwilę pozbyć się tego paskudztwa i poczuć jak to jest gdy nie swędzi, gdy nie boisz się, że zaraz będę mieć kolejną plamę na skrawku brzucha, który właśnie wyleczyłam