Łuszczyca

Niestety, ja też nie będę miała miłych wspomnień co do cygnoliny zastosowałam ja 2 razy i chociaż bardzo uważałam poparzyłam sobie zdrową skóre na brzuchu :cry:

Dostałam 0,5% na 15 min wg przepisu lekarza, okazuje się,że było to jednak za długo.
Zmartwiło mnie to, teraz oprócz łuski na całym brzuchu mam też oparzenie, które ciągle piecze. Może doradzicie mi czym moge to załagodzic??

czesc, dostałam ją mc temu, dobrze natluszcza ale nie widac oszalamiajacych rezultatow.
smarowalam ja na zmiane z Laticortem, oraz natluszczajacym Linomagiem (bez recety).
To jest moja pierwsza zima z Łucja (bo tak nazywam Panią Ł... :wink:

)
wiec mam zaatakowana wiekszosc swojego ciała.
Na glowe mam natomiast Daivobet- bardzo natluszcza pomimo smarowania b.cienko trudno sie zmywa-efekt przetluszczonych wlosow. Ale cos za coś...
niestety trzeba probowac na wlasnej skorze. Powodzenia!! [/list]

taaaak cierpliwości:) ale powiem Wam szczerze,że nie jest tak prosto. Dzięki za słowa otuchy...tylko ze u mnie nie tylko łuszczyca zagosciła na dobre bo żeby tego nie było mało to dostałam łupież różowy GILBERTA- bardzo ładnie się nazywa ale strasznie paskudnie wygląda...niestety znowu połowe rzeczy które mówiła pani doktor nie dotarły do mnie (bo myślałam ze juz nic gorszego mnie nie może spotkac) dlatego może ktoś z Was przezywał to samo i wie z własnego doswiadczenia czego można sie po tym czymś spodziewać??

Czas na moją opowieść... Witam Was wszystkich bardzo serdecznie...
w mojej rodzinie nikt nie chorował na łuszczyce, tym większe zatem było moje zdziwienie kiedy na pierwszej wizycie u dermatologa usłyszałam taką diagnoze...W sierpniu skończyłam 24 lata, w lipcu sie obroniłam a w lutym no cóż pojawily sie pierwsze objawy.Początkowo to były 2 niepozorne plamki po jakims czasie 3, 4 na udzie i na brzuchu-ot tyle...pokazałam tylko mojej mamusi, widziałam,że ją to zaniepokoiło. Kiedy dowiedziałam sie od lekarza:"Myśle,że to łuszczyca ale nie moge tego stwierdzić na pewno.Nie życze tego pani bo to naprawde poważna choroba..." Nie mogłam w to uwierzyć i zmieniłam lekarza, ale kiedy drugi powiedział od razu to samo nie mogłam sie uspokoić i pani doktor mówiła a ja ryczałam jak małe dziecko. Coś w tym jest,że jeżeli ktoś dowiedział sie o łuszczycy jak był dzieckiem to może było mu łatwiej...chociaż z drugiej strony ja już nie jedno przeszłam w swoim życiu. Jedno jest pewne,że nie pogodze sie z tym faktem nigdy, tylko mam świadomość,że tego nie zmienie i tyle. O tym że mam ł... wie tylko mój chłopak i mamusia. Nie mam przyjaciół, jest to na pewno dla mnie przykre bo przez chwile przez 3 lata moich studiów wydawało mi się,że ich mam ale coś w tym jest,że "prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie"
Nie chce żeby sie nade mną nikt litował, chociaż wiele osób tak o mnie właśnie myśli (już nie w kontekście łuszczycy o tym mowa)chce móc po prostu z kimś o tym porozmawiać, z kimś kto wykaże odrobine zrozumienia, dlatego ciesze się,ze Was odszukałam

)
czasami jest tak,że najlepszym lekarstwem okazuje się możliwość rozmowy z drugą osobą...Pozdrawiam Was wszystkich!!!!! I przepraszam za ten smutny ton...z czasem mam nadzieje,że sie zmieni...:))

Jeszcze pół roku temu nawet przez myśl by mi nie przeszło,że dotknie mnie coś takiego...
U mnie w rodzinie nikt nie chorował na łuszczyce i jedyne co wiedziałam o tej chorobie to to że ludzie u mnie na roku mówili o niej z obrzydzeniem ( jeden z naszych prowadzących na nią choruje...)
teraz czytam wasze posty i probuje sie w tym wszystkim odnaleźć ale naprawde nie jest mi latwo...o mojej ł. wie tylko mamusia i mój chłopak, reszta...po prostu wiem jak by zareagowała..
Pozdrawiam Was wszystkich i licze na Wasze cenne wskazówki...