Łuszczyca

dziękuję Dziewczyny

jeju, przerażacie mnie.. naprawde dla Was ta choroba to nic takiego? ja na siebie w lustrze patrzec nie moge, zakrywam kazda czesc ciała gdzie widac to swinstwo. Nie rozumiem jak mozna cieszyc sie z tego, że to sie ma?! ok, rozumiem, że sa ludzie niewidomi, bez rak lub nóg, smiertelnie chorzy, itp. ale to chyba przesada porównywanie roznych chorób. Wiadomo, że lepiej miec łuszczyce niz raka, ale lepiej miec pryszcze niz łuszczyce (ja jestem 'szczesliwa' posiadaczka obu przypadłosci;/)
nie ma co uzależniac szczescia od choroby (choc ma ona na nie znaczny wpływ), ale nie wciskajcie mi, że cieszycie sie, że jestescie chorzy albo, że komukolwiek moze brakowac objawów, bo to juz chyba zakrawa na inna chorobe <ściana> :neutral:

Witajcie,
trafiłam na to forum, bo dzis dowiedziałam się, że mam łuszczyce.. zyłam szczęśliwie 19 lat, myśląc, że problem ten dotknął tylko moją siostre (u nas jest to genetyczne, ona walczy z tym od lat i - jak na razie - wygrała). Niestety, kilka dni temu zaczełam zauwazac pojawiające sie plamki na ciele, a dzis pokrywają one całą klatkę piersiową, plecy i rece.. Czytałam tutaj, że niektórzy ciesza sie nawet z posiadania tej choroby. No cóz, ja tak nie potrafie, jestem na etapie powszechnej depresji, co chwile płacze i nie oglądam sie w lustrze. Moze to smieszne dla kogos, ale poczułam, że, w tym momencie, cale moje zycie sie zmieni. Samo to, że wstydze sie pokazac swojemu chłopakowi nie wróży dobrze..
Boje sie, że ta choroba wykonczy mnie psychicznie, jeszcze tak naprawde nie zaczełam z nia walczyc, a juz nie mam siły, juz sie poddaje.. moze łatwiej byłoby mi, gdybym nie wiedziała, co mnie czeka, ale ja wiem.. pamietam jak moja siostra sie meczyła, biegała po lekarzach, łykała tabletki, smarowała sie maściami, ile razy płakała, jak strasznie wyglądała..
Chyba licze na Wasze wsparcie, dużą dawnkę wsparcia..