Łuszczyca

[robo]

Brak słów...


[*]

[szater]

Życie nasze jak pociąg się toczy
Gdy się rodzisz to wsiadasz do niego
I ten pociąg przez życie Cię wiezie
Aż do końca – przystanku Twojego.

Nikt z nas nie zna czasu podróży
Pociąg jedzie, wciąż nowe perony
Ciągle nowi ludzie wsiadają
Pociąg w rożne rozwozi ich strony.

Jedni dłużej są w Twoim przedziale
Inni tylko na chwilkę wsiadają
Są też tacy co zajrzą i znikną
I nic innym w podróży nie dają.

Każdy ślad swój jakiś zostawi
Mały uśmiech, rąk dotyk, kwiat róży
To w pamięci swojej zachowasz
Już do końca życiowej podróży.

Najsmutniejsze są chwile w podróży
Gdy wysiądą Ci, których Ty kochasz
Po nich zawsze pustka zostaje
Cicho w kącie przedziału zaszlochasz.

I już smutek zostanie do końca
I tęsknota co pali Cię skrycie
Bo już bez tych co byli najbliżsi
Musisz dalej pojechać przez życie.

Lecz gdy w końcu do celu dojedziesz
Na końcowym wysiądziesz peronie
To pamiętaj, że Oni tam będą
Znowu odnajdziesz kochane ich dłonie….


(Z. M. Pągowska)

[Umo]

Ładny wiersz, nie znałam...