Łuszczyca

[daro]

Kiss można być z człowiekiem nawet przez 5 lat i się z nim rozstać z dnia na dzień, nawet po takim czasie można dojść do wniosku, że to nie ten/ta. Poza tym jeżeli ktoś cię zostawia w takiej chorobie jak łuszczyca, to co by było na starość, gdybyście przeżyli ze sobą 40 lat i spotkała by cię jakaś inna choroba - pewnie zrobiłby to samo. Więc trzeba to olać, widocznie to nie ten związek. Wiadomo jest cieżko, ale tylko osoba myśląca poważnie o związku, o tym co masz w sercu a nie na zewnątrz jest w stanie dać ci prawdziwą miłość, taką którą się będziesz cieszyć do końca życia. Bo wiadomo każdy czlowiek jest wzrokowcem, ale chcąc spędzić z kimś resztę życia wygląd zewnętrzny staje na innym planie, a na 1 miejscu stawia się to co ma w sercu i jak nas traktuje.
Zdrowemu człowiekowi ciężko cokolwiek zrozumieć, ale zapamiętaj jedno, człowiek normalnie myślący, chcący założyć rodzinę patrzy na wnętrze, a ten co chce tylko związku na pokaz patrzy wzrokowo.
Nie wiem ile masz lat ale myślę, że jesteś rozsądną kobietą i napewno trafisz na to na co czekasz - czyli na miłość i zrozumienie

[daro]

P.S. dodam jeszczwe jedno nie zaslaniaj się, nie chowaj choroby, wal w 1 dzień śmiało co ci jest, po to tylko, żeby nie oszukać kogoś i tym samym siebie. Siebie w tym stopniu, że ukrywając coś kilka lat, m-cy sama się wkręcasz w związek, w którym jest jakaś tajemnica, kłamstwo

[tygryska]

daro wlasnie w podobnym sensie byla moja wypowiedz ze ja po czyms takim nawet jakby facet "pogodzil" sie ze kiss ma luszczyce - nie mialabym do czlowieka zaufania...

[EWaa]

Z racji doświadczenia ( moze nie aż tak uciążliwego) z "panną ł" powiem tak: nie ma się co dziwić osobom zdrowym , które nigdy nie miały do czynienia z łuszczyca, można się wystraszyć objawów luszczycy i na samom myśl o niej ma sie mieszane uczucia, tym bardziej , że jak dotąd b. mało sie mówi o tej chorobi. Możliwe , że sama gdybym nic nie wiedziala o tym schorzeniu reagowałabym tzw. 'ucieczką" .
Większość ludzi mysli, że jest to zarażliwe o moze dlatego boją sie tej choroby no i wyglad ma paskudny w czasie wysypu. A mozliwe , ze zastanawiaja się własnie nad przyszlością dla siebie i przyszłej rodziny , czy czasem dzieci tego nie odziedziczą?
My wiemy co to jest i jest nam prościej o tym mysleć , ja sama gdy poznałam męża nie mialam wysypow jeszcze dopiero po jakiś kilku latach małżeństwa objawila mi się ł, mąż zaakceptował moją chorobę i pomagal smarowac zmiany ( teraz jestem zaleczona i mam nadzieję że już nie dojdzie do wysypu) ale powiem Wam , że jak go mialam to często sobie myslałam "co on sobie mysli, gdy widzi mnie w takim stanie , kiedy dookola na kazdym bilbordzie sa piekne, zdrowe ciala, nie mówiac już unikaniu przezemnie zbliżeń, lub tak to kamuflowanie aby bylo jak najmniej widać.
To wbrew pozorom ale sa b. wazne sprawy i tematy.

[daro]

Dlatego my ludzie chorzy jesteśmy w stanie znieść więcej i zaakceptować więcej niż ludzie zdrowi, myślę, że ta choroba też nas czegoś uczy a przede wszystkim tego, że nie zostawilibyśmy bliską nam osobę z powodu jakiejś choroby, a w koncu dużo jest takich związków, że ktoś choruje na nieuleczalną chorobę i nagle się to rozpada.
Wszystko zależy od charakteru człowieka i jego psychiki ile jest w stanie znieść i w jakim stopniu może nam pomóc, dlatego tak samo jest z ludźmi zdrowymi, że czasami zwiżaek się rozpada z byle powodu, że ktoś czegoś nie wytrzyma

[gosc]

EWaa w całej rozciągłości popieram.Być może inaczej odczuwa się łuszczycę jeżeli żyje się z nią naście lat,a inaczej jak zaatakuje cię ona z nienacka?moje doświadczenia ze współżycia z tą @ sa takie:wysypało mnie w wieku późnym,miałam unormowane życie rodzinne,nigdy nie doznałam od ludzi bliższych, czy dalszych żadnego odrzucenia.A wręcz przeciwnie-przyjaciele starali się znaleźć złoty środek,chyba bardziej niż ja.A ja nigdy, powtarzam nigdy nie pogodziłam się tą panią.Łuszczyca nie była i nie jest żadnym problemem w kontaktach z innymi ludźmi.Ale......
Tak odbieram to ja,a co można powiedzieć o człowieku,który zetknął się z tym po raz pierwszy.i wcale nie mówię tu o wszechogarniającym dziś kulcie pięknego ciała.
Kiss znacie się lat 5 jak piszesz,jesteście ze sobą miesiąc i twój partner nie zauważył twoich zmian skórnych tym bardziej,że masz je na rękach?Jeżeli,powtarzam,jeżeli był to poważny związek dwojga ludzi to pytam jak to było możliwe?udawaliście oboje,że nie ma sprawy?
Ja nie umiem dać Ci tu recepty,ale na pewno nie pozostawiłabym tak tej sprawy.
Tylko rozmowa w 4 oczy wszystko wyjaśni więc musi się ona odbyć.Osobiście jestem zwolenniczką ostrych cięć a chowanie głowy w piasek nic tu nie załatwi.Idź do kolegi i po prostu z nim porozmawiaj,w końcu mamy równouprawnienie.Będziesz wiedziała na czym stoisz.Tym bardziej,że w ciągu 5 lat znajomości ty równiż nic mu nie powiedziałaś.A jeśli on to odebrał jako twój brak zaufania wobec niego?To też jest możliwe,prawda?I wcale nie wydaje się mi,że czas cokolwiek zrobi w tej sytuacji.

EWaa w całej rozciągłości popieram.Być może inaczej odczuwa się łuszczycę jeżeli żyje się z nią naście lat,a inaczej jak zaatakuje cię ona z nienacka?moje doświadczenia ze współżycia z tą @ sa takie:wysypało mnie w wieku późnym,miałam unormowane życie rodzinne,nigdy nie doznałam od ludzi bliższych, czy dalszych żadnego odrzucenia.A wręcz przeciwnie-przyjaciele starali się znaleźć złoty środek,chyba bardziej niż ja.A ja nigdy, powtarzam nigdy nie pogodziłam się tą panią.Łuszczyca nie była i nie jest żadnym problemem w kontaktach z innymi ludźmi.Ale......
Tak odbieram to ja,a co można powiedzieć o człowieku,który zetknął się z tym po raz pierwszy.i wcale nie mówię tu o wszechogarniającym dziś kulcie pięknego ciała.
Kiss znacie się lat 5 jak piszesz,jesteście ze sobą miesiąc i twój partner nie zauważył twoich zmian skórnych tym bardziej,że masz je na rękach?Jeżeli,powtarzam,jeżeli był to poważny związek dwojga ludzi to pytam jak to było możliwe?udawaliście oboje,że nie ma sprawy?
Ja nie umiem dać Ci tu recepty,ale na pewno nie pozostawiłabym tak tej sprawy.
Tylko rozmowa w 4 oczy wszystko wyjaśni więc musi się ona odbyć.Osobiście jestem zwolenniczką ostrych cięć a chowanie głowy w piasek nic tu nie załatwi.Idź do kolegi i po prostu z nim porozmawiaj,w końcu mamy równouprawnienie.Będziesz wiedziała na czym stoisz.Tym bardziej,że w ciągu 5 lat znajomości ty równiż nic mu nie powiedziałaś.A jeśli on to odebrał jako twój brak zaufania wobec niego?To też jest możliwe,prawda?I wcale nie wydaje się mi,że czas cokolwiek zrobi w tej sytuacji.

[gosc]

[szater]

Kochani życie w związku to ogromne wyzwanie.Niezależnie czy trawi nas choroba czy nie potrzebujemy osoby,której możemy bezwzględnie zaufać,wesprzec sie na niej psychicznie a czasami i fizycznie.Nie ma prostych rozwiązań,recept na udany związek.Dla mnie ważna jest reakcja na problem-chce rozmawiac,zachowuje sie normalnie,poszukuje informacji-pozytywna postawa,ucieka,nie kontaktuje sie,nie chce rozmowy,unika spotkania w cztery oczy-nigdy bym nie zaufała takiemu człowiekowi.Nad czym tu myśleć,dokonywac analizy stanu rzeczy?Prawdziwa MIŁOŚĆ nie potrzebuje tego typu działań,przyjmuje Ciebie z całym dobrodziejstwem inwentarza

[kiss]

[Aliss]

kiss życzę powodzenia na spotkaniu.. ;>
Trzymam kciuki

[gosc]

Kiss jesteś bardzo fajnie ułożoną,młodą osobą.A ten twój przyjaciel to musi być niezłym gościem skoro TAKA dziewczyna o niego walczy.Zwiazek dwojga ludzi to ciągła rozmowa-więc nie rezygnuj jeżeli uważasz,że warto.A że nie ma tematu choroby?Dziewczyno,3 lata temu zachowałam sie identycznie jak twój przyjaciel.Na wieść o ciężkiej chorobie długoletniej przyjaciółki byłam w stanie tylko ją objąć,ucałować i cichutko przy niej być.Czymu taka reakcja?No,a co można powiedzieć?Płakać,pocieszać,załamywać ręce.I dodam tylko,że ja o jej chorobie wiedziałam wszystko a on prawdopodobnie o twojej -nic.Dużo wyrozumiałości Ci w piątek życzę.

Kiss jesteś bardzo fajnie ułożoną,młodą osobą.A ten twój przyjaciel to musi być niezłym gościem skoro TAKA dziewczyna o niego walczy.Zwiazek dwojga ludzi to ciągła rozmowa-więc nie rezygnuj jeżeli uważasz,że warto.A że nie ma tematu choroby?Dziewczyno,3 lata temu zachowałam sie identycznie jak twój przyjaciel.Na wieść o ciężkiej chorobie długoletniej przyjaciółki byłam w stanie tylko ją objąć,ucałować i cichutko przy niej być.Czymu taka reakcja?No,a co można powiedzieć?Płakać,pocieszać,załamywać ręce.I dodam tylko,że ja o jej chorobie wiedziałam wszystko a on prawdopodobnie o twojej -nic.Dużo wyrozumiałości Ci w piątek życzę.

[kiss]

powiem szczerze żę kciuki sie na prawdę sprzydadzą.. bo nadzieja na lepsze może i jest ... ale to tylko nadzieja....

[tygryska]

tez potrzymam kciuki - miejmy nadzieje ze rozmowa rozwieje watpliwosci wasze

[gosc]

kiss a ja wczoraj-późnym wieczorkiem,miałam fajną wizję

kiss a ja wczoraj-późnym wieczorkiem,miałam fajną wizję

[ewa49]

kiss tez trzymam kciuki moze faceta oswieci. A nadzieja kocha swoje dzieci